Najbardziej zaskakujące pomysły często okazują się tymi najlepszymi

Chiny: kraj pełen sprzeczności, tajemnic i absurdów, który Europejczykom wydaje się zarówno pociągający, jak i niezrozumiały. Egzotycznej fascynacji ulega Julia, młoda dziewczyna szukająca własnego pomysłu na życie. Rozpoczęcie nauki języka chińskiego to dla niej pierwszy krok do wielkiej przygody, której integralną częścią staje się wyjazd do Szanghaju. Pobyt ambitnej studentki, realizującej stypendium naukowe na Uniwersytecie Fudan, boleśnie zderza się z polską rzeczywistością edukacyjną. Czy wybrany przez Julię kontrowersyjny temat pracy doktorskiej, odwołujący się do zagadnień rywalizacji płci, okaże się zbyt odważny dla polskiego systemu edukacji?

Powieść „Życie pisane Hanzi. Ukryte oblicze Chin” to frapująca relacja z podróży po zakątkach Państwa Środka, a jednocześnie gorzki głos w sprawie kondycji współczesnej nauki i skostniałych środowisk akademickich. Niejednoznaczna, wciągająca i oryginalna.

Życie psa na balkonie to obraz naiwności pokoleniowej, o którą ocieramy się każdego dnia. To rozmowa, która udowadnia, że nieustannie tkwimy w błędnym przeświadczeniu o właściwości własnych ideałów i własnej rzeczywistości. W końcu to opowieść o mieszkaniu zduszonym w smrodzie pustych butelek po wódce, przykrytym stosem ulotek, w którym tylko jedne drzwi pozostają szczelnie zamknięte.

Co kryje się za tymi drzwiami i czy istnieje odpowiedni moment, by je otworzyć?

Tomasz Górski - urodzony w Krośnie. Słuchacz Chopina, Beethovena i Bena Howarda. Od dziecka namiętnie śledzi piłkę nożną. Nieustannie czyta. Nie pije parzonej kawy i czystej wódki - tej drugiej odmawia wszystkim, bez wyjątku.

„Życie to iluzja” opowiada o człowieku, który poszukuje sensu własnego życia. Natchnienia, które pozwoli mu cieszyć się szczęściem i miłością. Wciąż jednak coś lub ktoś staje mu na drodze do osiągnięcia zamierzonego celu.

Powieść jest obrazem wewnętrznych przeżyć i alteracji rozdartego wewnętrznie bohatera. Autor kreśli psychologiczny portret człowieka zagubionego w świecie rzeczywistym, którego nie przyjmuje, uciekając w świat marzeń i snów. Żyje złudzeniem i mirażami dnia codziennego. W pewnym momencie dochodzi do tego, że całe jego życie wydaje się być tylko i wyłącznie ulotnym złudzeniem.

„Życie w Oborze” opisuje trzy lata zawirowań, w jakie rzucił mnie mój własny mąż. Są to zmagania z mafią i skorumpowanymi sądami oraz tysiącem innych problemów codziennych i niecodziennych. Przedstawieniu wydarzeń towarzyszy refleksja filozoficzna, a czasami również religijna, i pomimo wielu walk, jakie musiałam prowadzić na różnych polach, całość utrzymana jest w pogodnym nastroju.
Pisząc tę książkę miałam na celu podnieść na duchu i dodać otuchy wszystkim tym ludziom, którzy zmęczeni życiem nie widzą nad sobą słońca. Być może po lekturze powieści zobaczą, że „nie taki diabeł straszny, jak go malują”.

Dorota Frączek urodzona 12 czerwca 1964 roku w Raciborzu jako druga córka Klary i Antoniego. Po maturze wstąpiła na Wydział Fizyki Uniwersytetu Śląskiego. Po trzech latach przeniosła się do Lublina na Katolicki Uniwersytet Lubelski, który ukończyła jako doktor teologii dogmatycznej. W tym zakresie jest autorką pozycji naukowej „Tajemnica Krzyża”. Pedagog, logopeda i filozof z zamiłowania. Przez długie lata poświęcała się pracy katechetycznej z młodzieżą, co dawało jej ogromną satysfakcję. Jako właścicielka i prezes spółki prowadziła restaurację oraz organizowała centrum handlowe, prowadziła budowę hotelu. Matka syna zdrowego, syna autystycznego, syna zagubionego i jednej wspaniałej córki. Była żoną mulata.

Choć życie Anity z pozoru wygląda na poukładane, spokojne i bezpieczne, w głębi duszy kobieta czuje, że nie tak wygląda szczęście. Tym bardziej że mimo upływu lat, wciąż ścigają ją bolesne wspomnienia dotyczące Edynburga – miasta, w którym kiedyś mieszkała. Już wkrótce los sprawi, że będzie musiała tam wrócić, a negatywne emocje, z którymi przyjdzie jej się zmierzyć, okażą się zaledwie początkiem trudnych niespodzianek na jej drodze. Czy pełna namiętności relacja z przypadkowo poznanym mężczyzną zaważy na małżeństwie Anity? Czy może to, co dzięki niej odnajdzie, da jej siłę do walki z własnymi słabościami i sprawi, że w jej życiu otworzy się zupełnie nowy rozdział, na który tak długo czekała?

Życie w szkocką kratę to porywająca opowieść o nieoczywistych wyborach, odkrywaniu własnej kobiecości i zmaganiu się z przeszłością, a także o tym, że trudne momenty w życiu mogą być początkiem prawdziwych zmian na lepsze.

Zdawało mi się, że jeszcze wczoraj tędy jechałam, że czas się zatrzymał, a ja wciąż mieszkam w Szkocji. Miarowy warkot silnika i ledwie słyszalne rozmowy pasażerów nie stanowiły przeszkody, bym zanurzyła się w swoim wewnętrznym życiu, odtwarzając w pamięci tylko mi znane wydarzenia. Na nowo przeżywałam te piękne chwile, czułam tę samą ekscytację nowym i nieznanym. Jakaś część mnie została w tych miejscach. Nawet cieszyłam się, że widzę to wszystko znowu. Poczułam spokój i pomyślałam, że może nie będzie tak strasznie, mam również miłe wspomnienia.

Wędkarz, którego nad brzegiem rzeki dopada grupa urzędników. Dwóch samobójców pojawiających się w tej samej chwili na jedynym w okolicy moście. Kobieta, dla której prawdziwym sensem życia jest karmienie gołębi. I pewien zupełnie nietypowy wampir...
To tylko niektórzy bohaterowie opowiadań Anny Laszczki. W tomie „Życie z kartonu” mieszają się najrozmaitsze style, światy i czasy. Zupełnie fantastyczne historie przeplatają się z tymi, które znamy z własnego otoczenia i pierwszych stron gazet, a to, co na początku wydaje się śmieszne, za chwilę okazuje się wyjątkowo ponure. Niczego nie można być pewnym, oprócz jednego: te opowieści z pewnością was zaskoczą.

– O, mentolowe, chętnie, zwłaszcza że to będzie ostatni papieros w moim życiu – podtrzymywał rozmowę pierwszy nieznajomy.
– Co za zbieg okoliczności. Wie pan, ja też palę właśnie ostatniego.
– Rzuca pan?
– Ależ skąd! W życiu bym nie rzucił! Lubię palić, ale wie pan, dzisiejszej nocy postanowiłem popełnić samobójstwo – kontynuował gawędziarskim tonem drugi z przybyłych, spokojnie wypuszczając nosem smugi dymu.
– To niesłychanie zabawne, co pan mówi. Przyszedłem tu z tego samego powodu.
– Fakt, rzeczywiście niesamowite! Akurat dziś! To po przemyśleniu czy spontanicznie? Jeśli oczywiście wolno zapytać.
– Po przemyśleniu, w tak ważnej sprawie to chyba naturalne! – zauważył drugi, choć w jego głosie dało się słyszeć delikatną nutę oburzenia.
– Racja, choć niektórzy podchodzą do tego bardzo emocjonalnie i robią to pod wpływem chwili. A jakie metody brał pan pod uwagę? Jeśli wolno zapytać. Bo ja długo wahałem się między skokiem z mostu a trucizną lub jakimś medykamentem.

Karty „Życiowej zwrotnicy” odkrywają potęgę ludzkich myśli i osobistej mocy, którą każdy z nas dysponuje.

Książka opisuje prawdziwą historię młodej kobiety, stojącej u progu świetnie zapowiadającej się kariery zawodowej, która idąc za ciosem sprzyjających sytuacji, zapragnęła zdobyć stopień doktora nauk o zarządzaniu, jeszcze przed trzydziestką. Wszystko wydawało się być bajkowe do chwili, gdy splot nieprzewidzianych zdarzeń w jednej sekundzie niczym huragan wtargnął w jej życie, by na zawsze je odmienić. Lawina zmian, z którymi przyszło się jej zmierzyć, zostawiła po sobie zgliszcza, by chwilę potem wypuścić młode pędy odrodzenia.

Niebywałe, ile musiało się wydarzyć, by mogła zrozumieć i poznać tajemnicę scenariusza, który napisał dla niej los.

Ta historia, to życiowa zwrotnica, niosąca naukę, jak przestać być istotą biernie poddającą się losowi. Stanowi ona przesłanie do świadomej zmiany w myśleniu i kreowaniu własnego życia.

Ty także możesz odnaleźć szczęście, pomimo piętna nękających Cię problemów.

Wystarczy, że poznasz pewną tajemnicę...

To ludzie są największym skarbem, na jaki możemy trafić w życiu

Katarzyna, otwarta i towarzyska właścicielka salonu kosmetycznego, ma szczęście do spotkań z wyjątkowymi ludźmi. Pewnego dnia, odwiedzając w szpitalu swojego umierającego ojca, poznaje Teresę. Wkrótce otrzymuje w spadku po niej pamiętnik pełen tajemnic z przeszłości oraz… grupę nowych przyjaciółek, których skomplikowane losy przewracają do góry nogami jej poukładane, dojrzałe życie. Kolejne spotkania i perypetie inspirują ją do bliższego przyjrzenia się swoim lękom i zmierzenia się z nimi. A to jeszcze nie koniec niespodzianek: czeka na nią miłość w najbardziej romantycznym mieście na Ziemi, ale w najmniej spodziewanym momencie…
Życiownia to pełna emocji powieść, w której – tak jak w życiu – śmiech miesza się ze wzruszeniami i strachem. Uświadamia, że nigdy nie jest za późno, aby coś naprawić, postawić na swoim albo zacząć od nowa.

Katarzyna Prusisz

W 1991 roku ukończyłam pedagogikę na Uniwersytecie Łódzkim. Niestety praca w ramach zawodu wyuczonego nie stała się moja pasją. Zastąpiłam ją małżeństwem i macierzyństwem, z czego po kilku latach zostało mi tylko to drugie. Nie poddałam się przeciwnościom losu i zaczęłam czerpać z życia pełnymi garściami.
Jestem szczęśliwą, spełnioną matką dorosłej już córki – Olgi. Od niemal dwudziestu lat prowadzę wraz z przyjaciółką salon kosmetyczny. Grubo po czterdziestce nauczyłam się tańców latino, języka włoskiego i rozpoczęłam podróże po Italii. Postanowiłam także spełnić swoje marzenie i napisać książkę. Wiele wątków w mojej powieści bazuje na doświadczeniach moich i moich przyjaciół. Z wielką pasją piszę drugą część Życiowni

Każda bolesna chwila daje nam siłę, by zawalczyć o jutro.

Czasami nasze wielkie pasje legną w gruzach, zanim mają szansę się rozwinąć… Dziewiętnastoletnia Zuza od najmłodszych lat wiązała swoją przyszłość z malarstwem. Jednak egzamin na wymarzone studia nie poszedł tak, jak się tego spodziewała. Aby oderwać się na chwilę od przygnębiających myśli, dziewczyna postanawia spędzić wakacje wraz ze swoimi rodzicami w zacisznym, położonym nad jeziorem ośrodku „Uroczysko”. Nic nie zapowiada, że będzie to wyjątkowy czas w jej życiu – a jednak! Dwóch przystojnych ratowników, przyjaźń, miłość i tajemnice, które zmieniają bieg wydarzeń… Czy wchodzącej w dorosłość dziewczynie uda się nie zagubić w labiryncie emocji? Czy znajdzie w sobie siłę, by podążać za swoimi marzeniami?

Bo z miłości powstają kłamstwa doskonałe

Pochodzenie człowieka nie musi determinować jego życia. Jednak Helena, bohaterka książki, myśli i czuje inaczej. Dlatego postanawia stworzyć siebie na nowo. Wymyślić sobie tożsamość, która pozwoli jej zrzucić brzemię nieślubnego dziecka z małej wsi. Jej życie powoli staje się mistyfikacją. Nawet najbliżsi nie wiedzą, co jest prawdą, co pozorem, a co kłamstwem. Helena wcale nie czuje się dobrze ze swoimi tajemnicami, ale wie jedno: pragnie umrzeć jako ktoś lepszy.

„Żyjemy jeno w snach o sobie” to powieść o wojnie i powojennej odbudowie Polski, będących tłem niezwykle poruszającej historii kobiety, która chciała zaznać lepszego życia bez piętna i pogardy w oczach innych ludzi. Opowieść wnuczki o przeżyciach i wspomnieniach babci chwyta za serce i na długo pozostaje w pamięci... To książka, którą musisz przeczytać...

Michalina Foremska, www.papierowybluszcz.blog.pl

Niesamowicie absorbująca fabuła, oryginalny sposób narracji i uniwersalizm powieści sprawiają, że obok takiego debiutu nie sposób przejść obojętnie.

Patryk Podiuk, Patryk i książki


Nie sądziłam, że ta historia wywoła we mnie tyle melancholii i refleksji w temacie złożoności ludzkiej natury. Przy zgłębianiu losów Heleny trudno bowiem zapanować nad wzruszeniem i myślami o bezlitosnej nieodwołalności raz powziętych decyzji. To opowieść, przy której nie można powstrzymać napływających do oczu łez.

Wioleta Sadowska, www.subiektywnieoksiazkach.pl


Nietuzinkowa i poruszająca powieść, która już od pierwszych stron wciąga do świata mistyfikacji. "Żyjemy jeno w snach o sobie" to dojrzała powieść o ludzkich słabościach, która skłania do myślenia i zapada w pamięć na długi czas.

Beata Moskwa, thievingbooks.blogspot.com

Beata Bużan

Autorka jest nauczycielką, podróżniczką, obserwatorką życia. Uczy języków obcych. Wierzy, że tajemnica porozumienia międzyludzkiego ukryta jest nie tylko w uważności na słowa, rozmówcę, lecz także w umiejętności wyrażenia swoich myśli. Pomimo że jest gadułą, to potrafi usłyszeć to, co pozostaje niewypowiedziane. Dlatego podpowiada swoim uczniom, jak, kiedy i dlaczego należy mówić.
Pewnego dnia, obserwując przyrodę, zorientowała się, że pośpiech w życiu codziennym pozbawia ją mnóstwa przyjemności. Praca na kilku etatach pozwala spełnić tylko niektóre marzenia. Z kolei jej największe pragnienia, z odległej czasoprzestrzeni, wymagają przede wszystkim zwolnienia tempa.
Zatem zwolniła… Zrezygnowała z pracy na akord, usiadła przy biurku i zaczęła pisać. Dzięki temu oddycha głęboko, a czytelnicy mają okazję zajrzeć do innego świata.