Gdy sprawiedliwość zawodzi, zostaje zemsta

Dla urodzonej w Kanadzie Anny przyjazd do Polski miał być początkiem beztroskiego, szczęśliwego dzieciństwa. Stało się jednak inaczej – dziewczynka została skrzywdzona, a śledztwo umorzono, zanim się jeszcze zaczęło. Po tych traumatycznych wydarzeniach rodzice zadecydowali o powrocie do Kanady. Dorosła Anna postanawia zrobić wszystko, by odnaleźć tych, którzy zamienili jej życie w koszmar. Wie, że zemsta najlepiej smakuje na zimno, dlatego zakłada fundację, której zadaniem jest sprytne wytropienie i ukaranie sprawców. Dzięki pomocy zaprzyjaźnionych prawników w końcu udaje się jej osiągnąć upragniony cel. Ma jeszcze tylko jedno marzenie – dopaść komendanta policji, który lata temu zamiótł jej sprawę pod dywan. Ale wkrótce okaże się, że to zaledwie wierzchołek góry lodowej…

Gdzieś czytałam, że delfiny nie zapominają doznanych krzywd. Nie tylko delfiny. Ja też nie. Nie mam pojęcia, czy delfiny mszczą się na swoich prześladowcach. Delfiny może nie, ale ja tak. I właśnie dlatego wymyśliłam i założyłam Fundację Ultio Victimarum, czyli „Zemsta ofiar”.

Anita Szczecińska
Absolwentka dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim. Pracowała m.in. dla Rzeczypospolitej, Polsatu i Informacyjnej Agencji Radiowej Polskiego Radia. Obecnie mieszka w Kanadzie. Jest instruktorką tai chi. Kocha zwierzęta i wędrówki po lesie, gdzie nigdy się nie gubi, za to zawsze znajduje grzyby. Ma alergię na brak uprzejmości i ludzką głupotę.
Przez lata pracy dziennikarskiej przyglądałam się, tak w Polsce, jak w Kanadzie różnym politycznym oszustom, którym wszystko uchodziło na sucho, i kiedyś podczas rozmowy z przyjaciółmi westchnęłam, że dobrze by było, żeby ktoś się tym wreszcie zajął... Stąd wziął się pomysł na książkę.

Najwyższy czas, by poznać wszystkie rodzinne tajemnice.

Energiczna bizneswoman, Viktoria Okrasińska, przyjeżdża na ślub przyjaciółki siostry do rodzinnej miejscowości Przesieka. Nie jest to jednak dla niej jedyny powód, by odwiedzić Polskę. Przed podróżą kobieta otrzymuje od swojego dziadka nietypowe i skomplikowane zadanie – w piwnicach jego domu ma odnaleźć ukryty tam podczas wojny majątek Sary Sielber, a następnie zwrócić go jej spadkobiercom. Szybko okazuje się, że chętnych do przejęcia kosztowności jest znacznie więcej, a wokół posiadłości Okrasińskich zaczynają się pojawiać nieproszeni goście.

Pierwsza z siedmiu części opisujących perypetie Viktorii, która będzie musiała rozwiązać kilka trudnych problemów i pokonać sporo przeszkód. A to dopiero początek…

Są trzy drogi robienia różnych rzeczy: jedna jest dobra, druga zła, a trzecia jest japońska.

Japonia? Manga, sake i filmy o samurajach. Japończycy? Dziwni, sztywni i bez emocji. Czas skończyć ze stereotypami! Dorota Ugorowska, która poświęciła poznawaniu Japonii blisko 20 lat życia, sprawi, że spojrzycie na ten kraj z nieznanej dotąd perspektywy. Osobiste przeżycia autorki są punktem wyjścia do lepszego zrozumienia kultury, mentalności i tradycji Japończyków, a z jej obserwacji i refleksji wyłania się fascynujący obraz kraju, w którym najbardziej liczą się honor, uczciwość i poszanowanie drugiego człowieka, a siła medytacji i bliskości z naturą są znane i kultywowane od pokoleń. Daj się zabrać w podróż, która może okazać się początkiem prawdziwej miłości!

Bogowie rozrzucili „święte” wyspy na samym krańcu Wschodu, umieszczając pośrodku imponującą górę Fuji, najbardziej rozpoznawalny w świecie punkt japońskiego krajobrazu. Japonia, oddzielona morzem od kontynentu, stoi z boku, samotna i tak bardzo różna od swoich azjatyckich sąsiadów. Mieszkańcy stworzyli oryginalną, unikalną kulturę, trudną do zrozumienia dla obcych, ale właśnie dzięki temu tak bardzo fascynującą. […] Od II połowy XIX wieku, kiedy Japończykom przyszło zmierzyć się ze światem, nieustannie szukają oni własnej drogi między nowoczesnością a tradycją. Japonia to z jednej strony kraj o zaawansowanej technologii, z drugiej zaś kultura pełna niepojętych irracjonalności i spirytualnych przekonań. Ludzie ci, starając się żyć ze światem, pozostają jednocześnie obok świata.

Dorota Ugorowska – jest absolwentką Wydziału Historii UW, po ukończeniu studiów pracowała jako redaktor w Wydawnictwie „Książka i Wiedza”. W latach 90. wyjechała wraz z rodziną do Kraju Wschodzącego Słońca. Planowany dwuletni pobyt zamienił się w długotrwałą przygodę życia. W Japonii zajmowała się nauczaniem języka angielskiego, współpracowała jako konsultantka i tłumaczka w telewizji NHK przy emisji filmów polskich i programów o Polsce. Dużo czasu poświęcała podróżowaniu po kraju samurajów i krajach Azji Wschodniej. Obecnie wciąż żyje na pograniczu dwóch światów, nieustannie przemierzając trasę Warszawa – Tokio.

Tomasz prowadzi nudne życie. Ma prawie trzydzieści lat i nadal mieszka z rodzicami. Pracuje w korporacji, gdzie wykonuje mrówczą i bezsensowną pracę. Jego świat to monotonia, powtarzalność, brak pasji oraz związek, który jest tylko ucieczką od samotności.

Mężczyzna rozumie, że powinien zmienić swoje życie, ale nie bardzo wie, jak to zrobić. Przypadek sprawia, że odkupuje wycieczkę do Indii, gdzie od starego sprzedawcy ziół kupuje „magiczną herbatę”. Gdy decyduje się jej spróbować, nagle trafia do innego świata – snu, w którym może zmieniać wszystko, bo tylko od niego zależy, jak potoczą się sprawy.

Narkotyczny świat pomaga chłopakowi zrozumieć samego siebie – odnaleźć nadzieję w przyjaźni, radość w poznawaniu innych, a także miłość do dużo starszej sąsiadki Alicji. Wszystko ma jednak swoją cenę i Tomasz przestaje rozpoznawać granicę między światem realnym a światem snów. Staje przed wyborem, czy lepiej jest być szczęśliwym ze świadomością, że żyje w iluzji, czy walczyć w codzienności o miłość, która może być najsilniejszym narkotykiem?

Magia, miłość i zdrada.
Piękna, a zarazem okrutna opowieść.

Jaelle to 13-letnia cygańska dziewczyna, która ucieka wraz z rodziną z ich płonącego domu. Istnieją podejrzenia, że dom został podpalony przez niechętnych Cyganom sąsiadów. W pożarze ginie babcia Jaelle i rozpoczyna się tradycyjne czuwanie Romów przy zmarłej. Podczas trwającego trzy dni obrzędu, dziewczyna wspomina historię, jaką opowiedziała jej seniorka rodu w dniu, gdy Jaelle oficjalnie stała się kobietą.

W małej Romce budzi się pragnienie zemsty na podpalaczach. Starszyzna ostrzega dziewczynę przed niebezpieczeństwem takiego działania, ale decyzja po raz pierwszy w życiu leży tylko i wyłącznie po stronie trzynastolatki.

„Zupa z jeża” to widziana oczami kobiet historia rodziny Cyganów, w której niewiasty zostały obdarzone niezwykłą mocą. Prowadzi czytelnika przez wydarzenia kluczowe w historii romskiej oraz przybliża kulturę, która rozwija się na naszych oczach, ale jest przez Polaków niezauważana i nierozumiana.


Magdalena Kozłowska – baran z urodzenia, humanistka z natury, ścisły umysł z wykształcenia. Jej karta tarota to wieża, dlatego też jest powołana do uświadamiania innym ludziom, jak własnym postępowaniem niszczą swoje życie. Pracuje jako specjalista do spraw bezpieczeństwa.

Willa na końcu drogi. Morderstwo w garażu. Wiele tropów, wiele pytań.

Detektyw Franek Morek podejmuje się odszukania zaginionego prokuratora na prośbę zrozpaczonej żony. Prywatnie ten były policjant jest sympatycznym, choć samotnym kawalerem po czterdziestce, który często zapomina kupić chleb, ale gdy prowadzi śledztwo, staje się nadzwyczaj skrupulatny. Jego bystry umysł, doświadczenie, umiejętność łączenia faktów i wyciągania wniosków będą nieocenione, podobnie jak pomoc dwójki młodych amatorów.

Wartka akcja, humor, intrygujące meandry sprawy kryminalnej w polskim wydaniu i ciekawie zaprezentowani bohaterowie to niewątpliwie olbrzymie atuty tej powieści.

Ryszard Marian Mrozek urodził się w 1930 roku w Jakubowie, gdzie skończył pierwszą klasę szkoły powszechnej. Przez resztę dzieciństwa i lata młodzieńcze mieszkał w Cegłowie. Ukończył szkołę średnią o profilu ogólnym. Był długoletnim pracownikiem poligrafii w resorcie Ministerstwa Obrony Narodowej. Jego zamiłowania to książki i turystyka, głównie górska.

Autor książek „Historia jednego życia”, „Trzydzieści srebrników”, „Rama Singh” oraz tomu poezji „Lotem Ikara”.

Na świecie trwa demograficzna katastrofa wywołana przez azjatycką korporację, która wypuściła na rynek kobietę-robota. Chiny, które są najbardziej dotknięte problemem braku płci żeńskiej, dokonują agresji na swoich sąsiadów.

Struktury społeczne zostają całkowicie zaburzone, a na wszystkich kontynentach trwa polowanie na niewiasty, które z powodu wciąż zmniejszającej się ich liczby stają się najbardziej poszukiwanym towarem.

Kris, były żołnierz zajmujący się tropieniem i uwalnianiem porwanych kobiet, otrzymuje nietypowe zlecenie od wpływowego człowieka z Iron Valley. Wkrótce okaże się, że konsekwencje realizacji tej misji mogą być poważniejsze, niż mu się wydawało...

Miała na imię Amanda i trzy dni temu skończyła dziewiętnaście lat. Została porwana z rodzinnego domu, ale na szczęście jej ojciec natychmiast zlecił poszukiwania. Gdy tylko otrzymał zlecenie i przyjechał na miejsce, obejrzał dokładnie, jaki typ zabezpieczeń sforsowali, i od razu wiedział, że to łowcy. Perfekcyjna robota, która zajęła im zaledwie kilka minut. Byli profesjonalistami doskonale znającymi się na swoim fachu i idealnie zacierającymi ślady.

Tomasz Sadowski - Absolwent wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego. Pracownik banku, autor artykułów z zakresu gospodarki, które ukazały się w „Rzeczypospolitej”, „Życiu gospodarczym”, „Bank i Kredyt”, „Polska Zbrojna”. Pasjonat motoryzacji oraz historii wojskowości. Latem odkrywa szlaki rowerowe województwa łódzkiego. Powieść „Żelazne Werble” to jego literacki debiut.

Najpilniej strzeżona tajemnica świata: życie to gówno.

Rzeczywistość polskich blokowisk?
Przemoc i czuły seks. Szpetność gierkowskich mieszkań i piękno marzeń młodzieży. Pogarda dla bliźniego i fascynacja Absolutem.
Nowa polska rzeczywistość jest kolorowym straganem idei, na którym ortodoksyjna religijność sąsiaduje z przeświadczeniem o bezsensowności egzystencji, troska o dziecko z wychowawczym terrorem, a poszukiwanie miłości z pragnieniem śmierci.
W takiej właśnie pełnej pęknięć i sprzeczności Polsce żyje Krzysztof – człowiek, który mozolnie próbuje wykuć swoją tożsamość.

Co ma mu teraz powiedzieć? Chryste, on jeszcze nie wie… Nie zna najpilniej strzeżonej tajemnicy świata: życie to gówno. Ale przecież czasem świeci słońce, czasem śpiewają ptaki, czasem topnieje lód…
– Nikt nie jest idealny, Krzysiu. Poza tym wina nigdy nie leży po jednej stronie. Postaraj się być dla taty trochę bardziej zaradny. I trochę więcej się uśmiechaj.
Dorota nie zaśpiewa mu kołysanki ani nie opowie mu bajki. Mimo to materac na łóżeczku z Ikei robi się coraz bardziej miękki, jasna pościel pachnie łąką w płynie.
Ona wychodzi. Jeśli lód nie stopnieje, może uda się chociaż wyciąć przerębel.

Angelika Szelągowska-Mironiuk – urodzona w 1992 roku w Łowiczu. Dorastała w Sochaczewie k. Warszawy. Ukończyła studia psychologiczne i dziennikarskie na Uniwersytecie Łódzkim. Obecnie mieszka w Łodzi, gdzie pracuje jako psycholog i copywriter. Przez wiele lat zaangażowana w działalność harcerską. Kocha taniec, podróże oraz swojego męża.
W 2015 roku ukazał się jej debiut – zbiór opowiadań dla dzieci pt. „Przywidziadła. Opowieści niepokornej gawędziarki”. Książka była nominowana do nagrody „Najlepsza książka na lato” portalu literackiego „Granice” oraz wymieniona na portalu Parenting, jako „Jedna z 10 książek, które Twoje dziecko musi przeczytać”.

Takiego żołnierza nie było jeszcze na żadnej wojnie

Wiceadmirał Jabłoński nie ma żadnych wątpliwości: plan jego dowódcy okaże się tragiczny w skutkach, a straty w ludziach i sprzęcie będą ogromne. Admirał Shuster jest jednak przekonany o słuszności swojej decyzji i nie dopuszcza myśli, że inwazja przeprowadzona według jego pomysłu może się nie udać. Zamiast zmienić strategię, odsyła statek niepokornego oficera na tyły wojsk. Stamtąd załoga krążownika Piłsudski ma się przyglądać rozwojowi wydarzeń.

Jednym z załogantów jest sierżant Mobutu Orengo, czarnoskóry Polak, którego ręce aż świerzbią do walki. Choć zły na swój los, jest gotowy wskoczyć za Jabłońskim w ogień. Już wkrótce jego przełożony będzie potrzebował go bardziej, niż Mobutu się spodziewa. To od niego będą zależeć dalsze losy rebelii, to przed nim zostaną postawione wyzwania, którym żaden człowiek by nie podołał. Tylko czy gdy przyjdzie mu im sprostać, Orengo wciąż będzie człowiekiem?

Wiceadmirał Dariusz Jabłoński przerwał połączenie z okrętem flagowym i z kwaśną miną popatrzył na pociemniały ekran.
– Co za tępy buc! – warknął pod nosem.
Stojący obok pierwszy oficer Tomasz Pękala pokiwał głową, zgadzając się w pełni z opinią dowódcy.
– To się skończy jatką – kontynuował Jabłoński. – Będą do nas strzelać jak do lizaków na strzelnicy w lunaparku. W wariancie Shustera to nie będzie szybka i łatwa inwazja. Stanie się drogą przez mękę i zostanie okupiona znacznymi stratami.

Ona szukała zemsty, on miał być tym winnym. Wszystko zmieniło się, gdy do gry wkroczyły uczucia…

W dniu swoich osiemnastych urodzin Anna Luciano przeżyła koszmar, który odmienił ją na zawsze. Dziewczyna była świadkiem zabójstwa ukochanego brata, Stefano. Od tamtej pory wszystkie młodzieńcze marzenia i plany straciły dla niej znaczenie. Liczyło się tylko jedno: wymierzyć sprawiedliwość przestępcom odpowiedzialnym za tę śmierć.

Trzy lata później Anna jest dojrzałą, pewną siebie kobietą, która nie boi się nikogo i niczego. Jej przypadkowe spotkanie z Alexandrem Coletti, jednym z najbardziej niebezpiecznych gangsterów w mieście, budzi w niej ponowną nadzieję na to, że uda się w końcu znaleźć winnych śmierci Stefano. Anna nie zdaje sobie jednak sprawy, że Coletti wie o niej znacznie więcej, niż powinien – i że w razie potrzeby wykorzysta tę wiedzę w bezwzględny sposób. On pragnie tylko jej, ona – tylko zemsty. W ryzykownej grze, którą ze sobą prowadzą, nie obędzie się bez ofiar…

Nie warto walczyć z miłością. Walczyć trzeba o miłość!

Dwie dziewczyny biegną przez korytarz gimnazjum, trzymając się za ręce. Z czułością dotykają swoich dłoni, ciepło uśmiechają się do siebie. Przyjaciółki? A może to początek miłości, tylko żadna z nich jeszcze nie zdaje sobie z tego sprawy? Obie wiedzą natomiast, że jest w tej ich niezwykle bliskiej relacji coś niewłaściwego, zakazanego, coś, co lepiej ukrywać przed światem…

Dwadzieścia lat trwała droga Magdy i Kasi do akceptacji swoich uczuć i przyznania się do nich przed sobą, przed znajomymi, a wreszcie przed konserwatywnymi rodzinami z małych miejscowości na zachodzie Polski. Ich poruszająca historia udowadnia, że nie warto milczeć i z zaciśniętymi zębami spełniać oczekiwań innych. Bo milczenie zabija od środka. Jeżeli nie zatrzymasz się na chwilę i nie posłuchasz siebie, to mimo najszczerszych chęci nigdy nie
osiągniesz tego, o czym marzysz.

Był wietrzny i chłodny wieczór. Na molo próżno było szukać takich wariatów jak my. Cieszyłyśmy się, że mamy tyle prywatności. A najbardziej radowała się z tego Kasia. Kiedy tak spacerowałyśmy, była jakaś nieswoja. Zauważyłam to, ale pomyślałam, że pewnie jeszcze trochę gniewa się z powodu wcześniejszej kłótni. Dlatego zbagatelizowałam jej zachowanie. W pewnym momencie stanęła przy jednej z ławek i zapatrzyła się w ciemny horyzont – tam, gdzie trudno już było oddzielić morze od nieba. Nagle szepnęła do mnie poważnym i trzęsącym się głosem: „Usiądź!”. Stanęłam przed nią zdezorientowana i przerażona zarazem, bo nie wiedziałam, co się dzieje. Serce zaczęło mi mocniej bić. Do dziś nie wiem, czy ze strachu, czy podświadomie czułam, co może się zaraz wydarzyć. Nawet teraz, kiedy piszę te słowa, znowu odczuwam ten sam lęk…

Nie warto walczyć z miłością. Walczyć trzeba o miłość!

Dwie dziewczyny biegną przez korytarz gimnazjum, trzymając się za ręce. Z czułością dotykają swoich dłoni, ciepło uśmiechają się do siebie. Przyjaciółki? A może to początek miłości, tylko żadna z nich jeszcze nie zdaje sobie z tego sprawy? Obie wiedzą natomiast, że jest w tej ich niezwykle bliskiej relacji coś niewłaściwego, zakazanego, coś, co lepiej ukrywać przed światem…

Dwadzieścia lat trwała droga Magdy i Kasi do akceptacji swoich uczuć i przyznania się do nich przed sobą, przed znajomymi, a wreszcie przed konserwatywnymi rodzinami z małych miejscowości na zachodzie Polski. Ich poruszająca historia udowadnia, że nie warto milczeć i z zaciśniętymi zębami spełniać oczekiwań innych. Bo milczenie zabija od środka. Jeżeli nie zatrzymasz się na chwilę i nie posłuchasz siebie, to mimo najszczerszych chęci nigdy nie
osiągniesz tego, o czym marzysz.

Był wietrzny i chłodny wieczór. Na molo próżno było szukać takich wariatów jak my. Cieszyłyśmy się, że mamy tyle prywatności. A najbardziej radowała się z tego Kasia. Kiedy tak spacerowałyśmy, była jakaś nieswoja. Zauważyłam to, ale pomyślałam, że pewnie jeszcze trochę gniewa się z powodu wcześniejszej kłótni. Dlatego zbagatelizowałam jej zachowanie. W pewnym momencie stanęła przy jednej z ławek i zapatrzyła się w ciemny horyzont – tam, gdzie trudno już było oddzielić morze od nieba. Nagle szepnęła do mnie poważnym i trzęsącym się głosem: „Usiądź!”. Stanęłam przed nią zdezorientowana i przerażona zarazem, bo nie wiedziałam, co się dzieje. Serce zaczęło mi mocniej bić. Do dziś nie wiem, czy ze strachu, czy podświadomie czułam, co może się zaraz wydarzyć. Nawet teraz, kiedy piszę te słowa, znowu odczuwam ten sam lęk…

Romek Romański w jedenastym roku życia zadaje swojej matce pytanie „dlaczego trzeba być dorosłym”? W zamian otrzymuje od niej zagadkowe stwierdzenie, które mocno nim wstrząsa.

Mimo ogromnej ciekawości, jakie wywołały w nim jej słowa, nie jest w stanie porozmawiać z matką na temat sensu owej zaskakującej odpowiedzi. Romek boi się, że każde następne pytanie jej zadane zrodzi kolejną bardziej niezrozumiałą odpowiedź. Bohater czuje, że matka jest w zmowie z tajemniczym osobnikiem, który włożył mu na głowę żółtą czapkę hańby.

Niewidzialne, aczkolwiek mocno uciążliwe nakrycie głowy Romek musi nosić do momentu, aż rozwikła zagadkowe słowa matki. Główny bohater wszelkimi możliwymi sposobami próbuje przez ponad trzydzieści lat rozszyfrować stwierdzenie rodzicielki. Romek wywołuje przeróżne, czasem komiczne zdarzenia, poznaje mnóstwo ciekawych ludzi, sądząc, że właśnie te sytuacje i osoby pomogą mu w rozwiązaniu trudnego zadania.

Między innymi zaprzyjaźnia się ze sznurówką od buta, kolekcjonuje znaczki pocztowe tylko po to, by zlizywać z nich klej, przez chwilę jest psem, sławnym aktorem i ma sąsiada, który wyhodował samowąchający się kwiat. Jednak mimo wielkiego wysiłku, jaki włożył, by dociec sensu słów z dzieciństwa, nie sądzi, że ich rozwikłanie jest bliżej, niż by się tego spodziewał.

30 lat historii dziewczyny, która dzięki pracy, zdolnościom, odwadze i odrobinie szczęścia zostaje najpierw naukowcem, a potem robi karierę w administracji państwowej. Po drodze z mężem, także pracownikiem uczelni, podróżuje po świecie, zarówno służbowo, jak i prywatnie. Irak w czasach świetności Saddama Husajna, Stany Zjednoczone, Szkocja, Włochy to tylko niektóre z miejsc opisanych w książce.

Kiedy los zmusi Cię do zmierzenia się z najgorszym, zrozumiesz, że wszystko, czego pragniesz, to piękne życie…

Cornelia to 17-letnia dziewczyna. Prowadzi normalne życie zwykłej nastolatki. Ma wspaniałą przyjaciółkę i wsparcie rodziców. Marzy i ma plany na przyszłość. Brakuje jej tylko prawdziwej miłości, ale wie, że na taką trzeba poczekać. Wszystko zmienia się, kiedy słyszy słowo BIAŁACZKA. Będzie zmuszona do podjęcia trudnej walki o swoje pragnienia.
Natalie, przyjaciółka Cornelii, to osoba, która tylko pozornie wydaje się silną, przebojową flirciarą, która wszystko ma za nic. Znakomicie potrafi nakładać maski i wcielać się w przypisywane role. Tak naprawdę skrywa wrażliwą duszę i liczne rany, które zadali jej najbliżsi. Marzy o kimś, kto zobaczy jej prawdziwe ja i je pokocha. Jedna niewłaściwa decyzja sprawi, że będzie musiała zmienić całe swoje życie.
Kiedy los postawi dwie przyjaciółki przed bardzo trudnym i bolesnym faktem, okaże się, że nie każda sytuacja daje możliwość takiego wyboru, jaki by się chciało mieć. Pomimo to, Nel i Nat stopniowo zrozumieją, że w każdym momencie warto cieszyć się z życia i czerpać z niego to, co najpiękniejsze, bo nic nie jest nam dane na zawsze.

Patrzę na wyciągniętą w stronę nieba dłoń przyjaciółki. Jedna z gwiazd właśnie spada, aby czyjeś życzenie mogło się spełnić. Chcę, żeby ta gwiazda była moim życzeniem.
– Zażycz sobie, żeby wyzdrowieć. – Natalie mówi głosem pełnym napięcia. Czuję na skórze jej gorący oddech, stoi tuż za mną.
Jeszcze krótką chwilę patrzę na spadającą gwiazdę i zamykam oczy. Życzę sobie jednak czegoś całkiem innego z olbrzymią nadzieją, że zostanę wysłuchana.
Chcę, żeby moje życie było piękne… – mówię w myślach, a kiedy otwieram oczy, gwiazdy już nie ma.

Natalia Murawska

Studentka psychologii, zafascynowana człowiekiem i ludzką naturą. Niepoprawna romantyczka z duszą wrażliwca, uwielbiająca truskawki, herbatę z cytryną i dobre książki. Od urodzenia jeździ na wózku inwalidzkim, jednakże z każdego dnia stara się wyciągnąć coś pozytywnego. Jej przygoda z pisaniem zaczęła się pewnego zimowego popołudnia, kiedy odważyła się opublikować historię w „magicznej przestrzeni dla początkujących pisarzy”, powszechnie znanej jako Wattpad.

Kiedy los zmusi Cię do zmierzenia się z najgorszym, zrozumiesz, że wszystko, czego pragniesz, to piękne życie…

Cornelia to 17-letnia dziewczyna. Prowadzi normalne życie zwykłej nastolatki. Ma wspaniałą przyjaciółkę i wsparcie rodziców. Marzy i ma plany na przyszłość. Brakuje jej tylko prawdziwej miłości, ale wie, że na taką trzeba poczekać. Wszystko zmienia się, kiedy słyszy słowo BIAŁACZKA. Będzie zmuszona do podjęcia trudnej walki o swoje pragnienia.
Natalie, przyjaciółka Cornelii, to osoba, która tylko pozornie wydaje się silną, przebojową flirciarą, która wszystko ma za nic. Znakomicie potrafi nakładać maski i wcielać się w przypisywane role. Tak naprawdę skrywa wrażliwą duszę i liczne rany, które zadali jej najbliżsi. Marzy o kimś, kto zobaczy jej prawdziwe ja i je pokocha. Jedna niewłaściwa decyzja sprawi, że będzie musiała zmienić całe swoje życie.
Kiedy los postawi dwie przyjaciółki przed bardzo trudnym i bolesnym faktem, okaże się, że nie każda sytuacja daje możliwość takiego wyboru, jaki by się chciało mieć. Pomimo to, Nel i Nat stopniowo zrozumieją, że w każdym momencie warto cieszyć się z życia i czerpać z niego to, co najpiękniejsze, bo nic nie jest nam dane na zawsze.

Patrzę na wyciągniętą w stronę nieba dłoń przyjaciółki. Jedna z gwiazd właśnie spada, aby czyjeś życzenie mogło się spełnić. Chcę, żeby ta gwiazda była moim życzeniem.
– Zażycz sobie, żeby wyzdrowieć. – Natalie mówi głosem pełnym napięcia. Czuję na skórze jej gorący oddech, stoi tuż za mną.
Jeszcze krótką chwilę patrzę na spadającą gwiazdę i zamykam oczy. Życzę sobie jednak czegoś całkiem innego z olbrzymią nadzieją, że zostanę wysłuchana.
Chcę, żeby moje życie było piękne… – mówię w myślach, a kiedy otwieram oczy, gwiazdy już nie ma.

Natalia Murawska

Studentka psychologii, zafascynowana człowiekiem i ludzką naturą. Niepoprawna romantyczka z duszą wrażliwca, uwielbiająca truskawki, herbatę z cytryną i dobre książki. Od urodzenia jeździ na wózku inwalidzkim, jednakże z każdego dnia stara się wyciągnąć coś pozytywnego. Jej przygoda z pisaniem zaczęła się pewnego zimowego popołudnia, kiedy odważyła się opublikować historię w „magicznej przestrzeni dla początkujących pisarzy”, powszechnie znanej jako Wattpad.

„Życie nie jest sielanką” to oficjalne wspomnienia starszego chorążego sztabowego Wojska Polskiego w stanie spoczynku Bogusława Stachowskiego, w których wątki z życiorysu zostały wplecione w szeroki kontekst historyczny. Wśród wielu różnorodnych zagadnień na pierwsze miejsce wybija się ciekawa interpretacja losów małej ojczyzny na przestrzeni wieków, rodzinne i środowiskowe zaangażowanie w wypadki dziejowe oraz analiza tradycji i współczesności. Godna uwagi jest również fascynacja pięknem świata fauny i flory, a także wykładnia miłości widzianej oczami ustawicznie rozwijającego się człowieka.

Bogusław Stachowski urodził się w Strzelinie, a młodość spędził w Kamyku. Naukę zaczął w 1966 roku u K. Rudnickiej, którą wspomina jako pedagoga o wielkim sercu dla wsi. Edukację kontynuował w Sobolowie, Łapanowie i Oleśnicy; w latach 1977 – 1980 kadet Szkoły Chorążych Personelu Technicznego Wojsk Lotniczych. Pracował w Łasku, po 30 latach służby odszedł do cywila.

Od 1982 roku chory na cukrzycę, lubi pracę społeczną, historię, sport i muzykę. Ma żonę Małgorzatę, syna Rafała i córkę Joannę.

Im bardziej starasz się kontrolować swoje życie, tym większe niespodzianki ci szykuje

Nikola Majerczyk prowadzi uporządkowane życie, którego niezmienny rytm wyznacza praca. To właśnie jej dziewczyna poświęca cały swój czas i uwagę, ograniczając kontakty towarzyskie do spontanicznych spotkań z przyjaciółkami. Po nieudanych doświadczeniach z mężczyznami Nikola nie szuka nowych znajomości. Nie planuje zakładania rodziny. Dzieci? To nie dla niej.

Ale pewnego dnia w jej poukładanym świecie pojawia się pech – budzik dzwoni za późno, niezmienione kapcie kłapią na przechodniów krokodylą szczęką, w służbowy samochód wjeżdża jakiś nieostrożny kierowca, a w drzwiach stają Kacper i Basia – dwójka niesfornych dzieci. Od tej pory nic już nie jest takie, jak przedtem…

Nazywam się Nikola Majerczyk, lecz wszyscy wołają na mnie Niki, tak właśnie wolę. Cieszę się natomiast, że nikt nie zna mojego drugiego imienia, bo wtedy by się dopiero działo (Brunhilda – rodzice mieli fantazję).
Zacznę jednak od tego, że zawsze myślałam, że moim życiem rządzi rutyna. Wszystko toczy się dzień po dniu, tak samo, według pewnego planu. Lubiłam mieć wszystko poukładane i kiedy chodziło jak w zegarku. Rzeczywistość okazała się jednak przewrotna i pokazała, że nie wszystko jestem w stanie przewidzieć.

Sandra Hendrys
Urodziła się w 1993 roku w Świętochłowicach. Jest absolwentką Wydziału Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Pracuje jako nauczycielka, a po godzinach spełnia się w roli mamy i żony. W wolnym czasie pisze, czyta i recenzuje książki. Miłośniczka podróży, zwłaszcza górskich wycieczek w gronie bliskich.