COŚ WISI W POWIETRZU...

Kiedy Or wyruszy w wielką podróż, nie będzie przeczuwał, dokąd go zaprowadzi droga – Pacyfik, Indie, Tybet, czy może gdzieś jeszcze dalej i jeszcze wyżej? Nawet nie zna pytań, na które otrzyma odpowiedzi. Czym jest otaczająca go rzeczywistość? Co można odebrać komuś, kto nie ma nic? Czy kobieta, którą spotka w swojej wędrówce, jest jego przekleństwem, czy przeznaczeniem? Czy lepiej walczyć ze sobą, czy też o siebie? Jak bardzo toksyczna może być Rodzina? Co – albo kto – jest sensem wszechświata? Czy jedyną spuścizną po naszej cywilizacji będą żurnale mody i pisma kobiece? Od czyjego apetytu jest to uzależnione? Co go czeka na szczycie Windy, na Ostatniej Stacji? I czy jest ktoś, gdzieś tam w górze, kto potrafi na wszystkie pytania odpowiedzieć?

WIELE TRZEBA PRZEJŚĆ, BY DOJŚĆ DO SIEBIE

- Jakie cechy charakteru i osobowości są niezbędne, aby uzyskać uznanie, rozgłos, sławę?
- Jak je w sobie wypracować?
- Jak ważne są relacje z rodzicami i rodzeństwem?
- Jakie znaczenie mają wrodzone zdolności, a ile można osiągnąć własną pracą?
- Jak pokonywać słabości, podnosić się po upadkach, czerpać siłę z porażek?
- Jak być dobrym mężem / żoną gwiazdy?
- Czy można poszybować do gwiazd, jeśli mieszka się w małym miasteczku albo na wsi?
- Dlaczego sukces może się stać pułapką i jak tego uniknąć?

Moja sześcioletnia przygoda z programem „Zacisze gwiazd” (TVP) to rozmowy z ponad 120 osobami, którym się w życiu udało. I to na bardzo konkurencyjnym polu widowisk dla milionów. I choć każda z nich ma „swoją opowieść”, to elementy tych opowieści są wspólne. Otrzymałam skarb: przepis na sukces w pracy i w życiu. Jestem szczęśliwa, że mogę się nim z Wami podzielić. - MAGDALENA PAWLICKA

Mgła jak z tanich horrorów. Tyle że prawdziwa, bliska swej strasznej doskonałości. Niepokój urasta do lęku, chciałoby się przemieścić w stronę konkretu, ale która to strona?
Trzeba trwać, jak inni. Stoją, ani drgną, związani bagnem lepkiej, gęstej skropliny. Koślawe posągi swego bytu, z kartą choroby na pokrytych brudną mżawką obliczach, na zmianę: abominacja, zmęczenie, apatia. Jedynie oczy gdzieś leniwie błądzą, najczęściej w kierunku nieodległego horyzontu, gdzie tory giną za mgielną kurtyną. Niech no tylko niebo się otworzy, ukazując czoło lokomotywy, a byty zaczną się przepoczwarzać. Póki co trwają, nie tracąc energii...

JAROSŁAW RABENDA – absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi – 1990 r.
Występował w premierach teatralnych na scenach Łodzi, Radomia i Warszawy. Od 1991 związany z Teatrem Powszechnym w Radomiu.
W latach 1993-1997 dyrektor Klubu Środowisk Twórczych „Łaźnia” w Radomiu, gdzie m.in. powołał do życia „Teatr z Potrzeby” oraz zorganizował coroczny Ogólnopolski Turniej Śpiewających Poezję „Łaźnia”.
Laureat Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu oraz Festiwalu Piosenki Kabaretowej „Obora” w Poznaniu, a z „Kabaretem im. Romana” wielu nagród na najważniejszych festiwalach kabaretowych.

Dzięki portalowi poetyckiemu, na którym publikują swoje wiersze, między Elwirą i Stefanem zaczyna rodzić się coś więcej. Oboje nie są na to przygotowani. Ona, mężatka, wiodąca spokojne, dostatnie życie u boku człowieka, którego, jak jej się wydaje, kocha. On, wdowiec, ciągle tęskniący za swoją zmarłą żoną. Ją wybudza poczucie niespełnienia, samotności, odkrycie w sobie wyższych potrzeb poza seksualnymi. Jego przebudzenie ma związek z długo tłumionymi w sobie potrzebami sfery erotycznej. Nieśmiała początkowo znajomość przeradza się w...

No właśnie, w co?

"Miałem dobrą pracę w Anglii, jednak nie byłem szczęśliwy. Któregoś razu powiedziałem dość. Ruszając w kierunku Japonii by tam znaleźć zatrudnienie, nie zdawałem sobie jednocześnie sprawy z tego, jak bardzo zmieni to mnie i moje dotychczasowe życie..."

JAK GENDER SPRAWDZA SIĘ W PRANIU.

A także w: prasowaniu, przewijaniu i karmieniu.

Para młodych dziennikarzy o krańcowo odmiennych poglądach na życie zakochuje się w sobie. Efekt przyciągania przeciwieństw działa na ich korzyść do dnia, gdy dziewczyna zachodzi w ciążę. Pracuje na umowę o dzieło i kończy studia, w jej świecie nie ma miejsca na dziecko. I w tym momencie idee, które zaczęli traktować jako figury retoryczne podnoszące temperaturę sympatycznych w sumie i niegroźnych sporów, nabierają mocy i stają między nimi.

"Mam dziecko z feministką" to powieść o tym, co się dzieje, gdy kompasy dwojga zakochanych w sobie ludzi wskazują przeciwległe bieguny.