Czarodziej Mietek musi się ukrywać. Chowa się w pokoju Korniszonka, swojego najlepszego przyjaciela. Żeby było bezpieczniej, przybiera postać chłopca – i teraz są dwa Korniszonki! Wyglądają identycznie, tylko ten udawany jest grzeczniejszy i jakby lepiej się uczy. Którego wolą rodzice? Czy prawdziwy Korniszonek, leń i cwaniak, ma w ogóle szanse wygrać z irytującym lizusem?

Dalsze losy chłopca, którego znacie z książki: Korniszonek!

Pęka niebo i przez szczelinę wsuwa się Dłoń. Mieszkańcy Zylirii patrzą oniemiali, jak rośnie w oczach i zbliża się do miasta. Czy po to by zmieść je z powierzchni ziemi jak okruch ze stołu, czy żeby przynieść cenny dar? Jedno jest pewne: olbrzymia Ręka zostawi po sobie ślad. Zamiesza w życiu małego Olego i jego zyliryjskich sąsiadów. Wplącze ich losy w mroczną, tajemniczą, kosmiczną historię, której prawdziwego znaczenia nigdy nie pojmą. A my? My mamy łatwiej. Leży przed nami „A niech to czykolada!”. A w niej klucz do Wielkiej Zagadki.

A do feler! jest opowieścią o dzieciństwie Brzechwy. O tropieniu żab w błocie, fascynacji parowozami i o mrożącym krew w żyłach skarbie, znalezionym pod śniegiem. O teatrze z walizki, leniwym aeroplanie i sukcesie, jaki przyniosła Jankowi rola robaczka świętojańskiego. Oraz o innych szurkach i firkach. Słowem: o tym, jak Jan Brzechwa został bajkopisarzem.

Historynek, Wierszynek i Militarek lubią się kłócić. A mają o co – z końcu jest wiele faktów w historii Polski (od pradziejów po współczesność), naszej sztuce i literaturze, o które można się spierać do rana. A że bystre z nich mole książkowe, złośliwe i dowcipne – to dobrze się tych utarczek słucha.

Dzieci Karola Scheiblera codziennie przeżywają mnóstwo przygód. Uwielbiają siedzieć pod stołem podczas uroczystej kolacji i słuchać o jakiejś kolei żelaznej i potężnym carze z Rosji. Grać na pianoli i przypatrywać się, jak tata montuje wynalazek na dachu – piorunochron! Gonić po podwórku z fajerką i podglądać budowę nowoczesnej fabryki. „Wasz tata buduje nowoczesną Łódź” – mówi mama z dumą. I dzieci od razu zapominają, że niektórzy mówią o nim… diabeł

Ada Judytka właśnie skończyła dziesięć lat i mieszka z rodzicami w Białymstoku. Szykują się do święta Rosz Haszana i z tej okazji Ada wypytuje swoich przyjaciół z klasy o ich zwyczaje noworoczne. Niestety pewnego dnia gubi tałes i… Nie wiecie, co to tałes i Rosz Haszana? Z tej książki się dowiecie. A przy okazji przekonacie się, że Polska to prawdziwy kulturowo-obyczajowy tygiel.

Historia Ady, która pewnego dnia zamiast iść do szkoły, musi natychmiast dorosnąć. Rodzice znikają w tajemniczych okolicznościach, młodszy brat jest coraz bardziej wystraszony, a Ada dowiaduje się od nagle zjawiającego się ojca biologicznego, że odziedziczyła po nim niezwykłą moc. Wykorzysta ją podczas poszukiwań rodziców, rozgryzie, kto jest jej sprzymierzeńcem, a kto wrogiem, zrobi wszystko, aby odzyskać swoją rodzinę.

Tosia zabiera się z mamą i jej denerwującą koleżanką w podróż służbową. Początkowo zieje nudą, ale potem... Dziewczyna przeżywa miłosne zauroczenie i wpada na trop tajemniczej historii rodzinnej. Jednocześnie stara się zapobiec romansowi matki, która chyba nie jest z tego zadowolona. Niestety – dobre chęci Tosi doprowadzają do tego, że zakneblowana i związana siedzi w jakiejś ruderze, w dodatku z chłopakiem, z którym nie chce mieć nic wspólnego. Powiało grozą? To dlaczego zamiast gryźć palce ze zdenerwowania, czytelnik Ani słowa o Zosi tarza się ze śmiechu?

Być córką sławnej autorki piszącej dla młodzieży... uśmiech losu czy fatalny, uciążliwy, dotkliwy pech? Jak pozostać sobą, jeśli wszyscy utożsamiają cię z bohaterką maminych powieści? To niełatwe zadanie z którym musi się uporać bohaterka tej powieści, prawdziwy tor przeszkód, ale jak miło się po nim biegnie…

Joanna Papuzińska

Matka młodej dziewczyny jest znaną pisarką, co okazuje się ciężarem trudnym do zniesienia, ale też źródłem licznych zabawnych sytuacji. Zuzanna Orlińska zręcznie kreśli żartobliwe scenki rodzinne, szkolne i koleżeńskie, łączy współczesność z delikatnie wprowadzanymi reminiscencjami historycznymi, daje świetną diagnozę relacji międzypokoleniowych. Niczym nie skażona, czysta radość czytania!

Grzegorz Leszczyński

Druga nagroda w III Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren na współczesną książkę dla dzieci i młodzieży, zorganizowanym przez Fundację „ABCXXI - Cała Polska czyta dzieciom” pod honorowym patronatem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Ambasady Szwecji i patronatem literackim Polskiej Sekcji IBBY, przy finansowym wsparciu Fundacji PZU.

Jury Konkursu, nawiązując do najwyższych standardów literatury dla dzieci wyznaczonych przez jego Patronkę, wybrało spośród 413 nadesłanych prac i nagrodziło teksty o wysokim poziomie literackim i etycznym, które z pełnym przekonaniem można polecać do czytania dzieciom i młodzieży.

Historia małej Asiuni, dla której wojna zaczęła się tuż po jej piątych urodzinach, gdy pewnej nocy znikła mama i cały dom. Trzeba było iść spać do cudzego domu, gdzie zamiast mamy była obca pani, obce meble i trzeba było pić mleko z cudzego kubeczka, zamiast z tego co zawsze. Asiunia bardzo uważnie obserwuje świat i stara się jak najwięcej zrozumieć, choć przecież dla tak małej dziewczynki jest to strasznie trudne.

Wzruszająca literatura faktu dla najmłodszych wydana w koedycji z Muzeum Powstania Warszawskiego

Dom Tymka, Maćka i Anity jest fortecą naszpikowaną elektroniką. Wszystkowiedzący komputer Pina beznamiętnym głosem informuje, kiedy należy zamówić mleko albo opuścić żaluzje, włącza ogrzewanie i pokazuje obraz z kamery przed domem.

Gdy w święta do rodziny trafia przypadkiem Evo, najnowszej generacji robot osobisty, nawet Pina nie może sobie z nim poradzić. Nagle wszystko wywraca się do góry nogami, usterka goni usterkę, telefony są niedostępne, a dom staje się dla rodzeństwa pułapką.

Czy człowiek jest w stanie przechytrzyć maszyny? I kto stoi za tajemniczą awarią?

Jakie to uczucie, obudzić się w chacie czarownicy?

Papuga żako Szarlota mogłaby wam o tym opowiedzieć! Ale zaraz, zaraz... Czy Żelka, z odkurzaczem zamiast miotły, naprawdę potrafi rzucać uroki, a jej pokój w kolorach tęczy sprzyja uprawianiu magii? Kot Czarek upiera się, że Żelka jet prawdziwą czarownicą, zbiera nawet na to dowody i... powoli przekonuje papugę.

Bo powiedzcie sami, czy ktoś, kto tak pięknie pomaga innym, jest życzliwy i pozytywnie nastawiony do świata, może obyć się bez magii?

Nastoletni Arek ma dość bycia chłopakiem tresowanym przez ojczyma i ignorowanym przez matkę.

Postanawia odnaleźć ojca.

Na podstawie starych zdjęć odszukuje dawnych narzeczonych matki. Kolejne spotkania otwierają mu oczy na to, kim była jego mama, zanim pojawił się na świecie, jak mogła ułożyć sobie życie i… kim jest on sam.

Na pewno nie bachorem, to wie na pewno. Chociaż tyle.

Jeśli ktoś uważa, że na świecie nie ma już dziś bajarek ani bajarzy, nie do końca ma rację. Otóż istnieją, tylko są trochę inni niż ci dawniejsi i trzeba umieć ich szukać. Potrafi to robić mój syn, Antoni. To on znajdował bajarzy, nagrywał ich opowieści i przysyłał mi te nagrania.

Szukanie bajarzy przypomina szukanie w lesie grzybków i jest pełne niespodzianek. Każdy bajarz baje po swojemu, a co ważniejsze – taką mową, jaką mówi się w jego okolicy, jego małej ojczyźnie. Spisałam ich opowieści i przygotowałam bajki do tej książki jak koszyczek grzybków. Przyprawiłam je, jak to grzybki, na różne sposoby. Zobaczycie sami, jak będziecie czytać.

Joanna Papuzińska

Zbiór prześmiesznych opowiadań Grzegorza Kasdepke, w których wspomina swoje pierwsze lata w szkole podstawowej. Ta książka aż kipi od absurdalnych pomysłów małych chłopców, przesycona jest ich niewymuszonym poczuciem humoru i swoistym dla ich wieku sposobem widzenia świata. Znajdziecie tu także kilka fotek z młodości autora, które bardzo uwiarygadniają tę opowieść…

Prawie każdy ma swoim domu wehikuł czasu – choć nie wszyscy zdajemy sobie z tego sprawę. Bo też niełatwo go rozpoznać. Czasami jest to album ze zdjęciami, czasami pudło ze szpargałami, bywa, że i kolekcja zakurzonych kasztanów, muszelek i żołędzi. Ja sięgnąłem po czarno-białe fotografie sprzed prawie czterdziestu lat i przeniosłem się do swego dzieciństwa. Rany boskie, jacy my, dzisiejsi dorośli, byliśmy wtedy niemądrzy!…

Grzegorz Kasdepke