„Ten, kto nazwał nas słabą płcią, był głupcem – pomyślała Jegle. – Jesteśmy silne i przede wszystkim cierpliwe. Wystarczy spojrzeć na kobiety mężnie stawiające czoło obowiązkom, które złożono na ich barki wraz z małżeństwem, a których najczęściej nie były świadome”.
***
Jegle Haniszewska powtórnie wychodzi za mąż – za Gastona Lavala – i zamieszkuje z nim w Wenecji. Jest szczęśliwa, pracując u boku swego męża lekarza i wychowując dwie córki – Gabrielę i Matyldę. Nie wie jednak, że wróg, który poprzysiągł jej zemstę, jest już na wolności.
Wielka miłość, nieprzewidziane zwroty akcji, a wszystko w atmosferze burzliwych dziejów XIX-wiecznej Europy.

„Historie takie zdarzają się rzadko – raz, dwa, góra trzy razy za życia, ale zdarzają się każdemu. Tak, każdemu! Każdemu? Każdemu! No, chyba że ktoś zupełną jest klęską, katastrofą i zapaścią. Ale i wtedy się zdarzają”. Jerzy Pilch

Słownik samotności? Opowieść o miłosnym olśnieniu? Czy może wyznania arcymistrza rozpadu na temat dążenia do wielkiej miłości?

Przewrotna, dramatyczna i poruszająca historia. Główny bohater, niedoszły historyk sztuki, który całe życie spędził na obsesyjnym szukaniu miłości, poznaje młodziutką i olśniewającą Pralinę Pralinowicz – żywą kopię młodej kobiety z obrazu Albrechta Dürera, studentkę psychologii, kobietę ze wszech miar niepokojącą i tajemniczą, obdarzoną również „atletycznym” talentem literackim.

Niestety, szybko okazuje się, że burzliwy i ekstatyczny związek dwojga kochanków nie ma najmniejszej szansy na przetrwanie. Dlaczego? Czy dwójka bohaterów rzeczywiście pragnie miłości, czy raczej marzy o gwałtownym i efektownym rozstaniu? Kto tu kogo uwodzi, kto kogo zostawia, kto nad kim ma władzę? Czy Pralina rzeczywiście była miłością życia? I czy w ogóle była?

„Portret młodej wenecjanki jest bodaj najdoskonalszym pomieszaniem tego, co Pilch od lat uprawia: prozy beletrystycznej, dziennika, eseju, felietonu. Jest jednocześnie kpiarski i smutny, przerażony i euforyczny, zachwycony i gorzki, czuły i zrozpaczony”. Tadeusz Nyczek